بررسی مقایسه ای مقاومت به شکست دندان ترمیم شده با دو روش اینله کامپوزیت رزین و ترمیم مستقیم

مقدمه: یکی از محاسن کامپوزیت رزین به عنوان ماده ترمیمی، توانایی برگرداندن استحکام از دست رفته دندان است. نحوه کاربرد کامپوزیت رزین ها می تواند بر روی این توانایی تأثیر بگذارد. بدین جهت طی یک بررسی آزمایشگاهی اثر دو روش ترمیم با کامپوزیت رزین با استفاده از عوامل باند مینایی و عاجی بر مقاومت به شکست دندان ترمیم شده مورد مطالعه قرار گرفت. مواد وروش ها: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی تعداد 50 عدد دندان پرمولار سالم گردآوری و به 5 گروه تقسیم شدند و پس از مانت در آکریل و تهیه حفره های مزیواکلوزودیستالی با روش های زیر ترمیم گردیدند. گروه 1 دندان های ترمیم شده به روش اینله رزین کامپوزیت، گروه 2 دندان های تراش نخورده به عنوان گروه شاهد، گروه 3 دندان های ترمیم شده به روش اچینگ مینا و کاربرد عامل باندینگ مینایی و ترمیم با رزین، گروه 4 دندان های تراش خورده ترمیم نشده و گروه 5 دندان های ترمیم شده با اچینگ مینا و کاربرد عامل باند کننده عاجی و ترمیم با رزین کامپوزیت. پس از آماده سازی نمونه های هر گروه تحت نیروی فشاری نتایج تحت آنالیز واریانس یک طرفه و مقایسه دو به دو توسط آزمون t قرار گرفتند (05/0 = α). یافته ها: میانگین و انحراف معیار برای گروه های 1 تا 5 به ترتیب در گروه 1 برابر 87 (16/23) -گروه 2 برابر 142 (77/53)- گروه 3 برابر 87/60 (52/11)- گروه 4 برابر 12/41 (08/12) و در نهایت گروه 5 برابر 5/91 (60/23) کیلوگرم نیرو محاسبه گردید. آنالیز آماری یافته ها وجود تفاوت معنی دار بین گروه های 2، 3 و 4 را نشان داد (05/0 > p value). گروه های1 و 5 تفاوت معنی داری نداشتند (05/0 < p value). نتیجه گیری: دندان های تراش خورده ترمیم نشده ضعیف تر از دندان های ترمیم شده بودند. ترمیم دندان ها به روش اینله کامپوزیتی و روش اچینگ مینا همراه با کاربرد مواد باند کننده عاجی مقاومت به شکست دندانی را افزایش داد؛ اما از این نظر با هم تفاوتی نداشتند. ترمیم دندان ها با استفاده از کامپوزیت رزین باند شده سبب افزایش مقاومت به شکست دندان های تراش خورده گردید.